Cykl liryków M. Konopnickiej, stylizowanych na piosenki ludowe; częściowo ogłoszonych w czasopismach 1881–82, wydanych 1883 w Warszawie w zbiorze Poezje. Muzykę do poszczególnych utworów opracowali m.in. I. Friedman, P. Maszyński, S. Niewiadomski, W. Żeleński. Zawiera teksty należące do najcenniejszych osiągnięć Konopnickiej w tej dziedzinie poezji, m.in. A któż ciebie ty wierzbino wychował, A czegoż rżysz po rosie, koniku ty mój siwy, Wsiałem ci ja w czarną rolę..., Świecą gwiazdy, świecą..., A czemuż wy, chłodne rosy, padacie.. (incipity). Motywy do tych utworów — a stanowią one jakby wypowiedź własną autentycznie ludowych postaci — poetka zaczerpnęła z wiejskiego obyczaju, z goryczy chłopskiego losu; sięgnęła też do gadek i legend, do symboliki folkloru. W wierszach cyklu, modulujących pomysłowo układy sylabotoniczne (niekiedy przeplatane sylabicznymi), bliskie technice pieśni ludowych, z jej zamiłowaniem do refrenów i paralelizmów wewnątrzwierszowych, z jej skłonnością do przesuwania akcentów, stworzyła Konopnicka — sięgając do inspiracji romantycznych, zwłaszcza T. Lenartowicza i W. Syrokomli — nową w swej epoce dziedzinę liryki: podniosła do rangi wysokiej poezji refleksję i autoanalizę wrażliwych i bogatych wewnętrznie postaci z ludu.

Łąka jest pokryta zwartą roślinnością zielną złożoną z licznych (300–400) gatunków, przeważnie wieloletnich traw, roślin motylkowych, turzyc, ziół i chwastów, które tworzą różnorodne zbiorowiska w zależności od warunków siedliskowych i pratotechnicznych. Korzenie i rozłogi roślinności łąki tworzą darń, dzięki której łąka może odradzać się po każdym skoszeniu, wypasie lub spoczynku zimowym. Łąki występują najczęściej na terenach, na których ze względu na warunki wilgotnościowe i glebowe nie można uprawiać roślin jednorocznych polowych: w siedliskach mokrych lub wilgotnych, zawierających przez większą część roku 60–80% (nawet 90%) wilgoci w stosunku do całkowitej pojemności wodnej (torfowiska, murszowiska), na terenach zalewanych przez rzeki czy też okresowo suchych, gdzie niedobory wody uzupełnia się przez nawadnianie, wykorzystanie bliskiego poziomu wody gruntowej lub zasilanie wodą z terenów wyżej położonych. Łąki są bardzo zróżnicowane zarówno pod względem siedliskowo-florystycznym, jak i organizacyjno-produkcyjnym. W związku z tym opracowano kilka podziałów, np. fitosocjologiczny, bonitacyjny (w zależności od położenia użytkowania). W łąkarstwie najważniejszy jest typologiczny podział łąk, obejmujący: łąki grądowe (grąd), łąki zalewane (łęg), łąki bagienne (bielawy), łąki pobagienne (murszowiska), hale. Obszar łąk w Polsce wynosi ponad 4 mln ha, co stanowi ok. 22% użytków rolnych i 13% obszaru geograficznego kraju. Ok. 90% łąk występuje na niżu, w naturalnych obniżeniach, w pradolinach i dolinach rzecznych, smużnych, obniżeniach śródpolnych i śródleśnych, pozostałe — na pogórzu i w górach, na stokach o zróżnicowanym spadku. Łąki są rozmieszczone nierównomiernie — najwięcej jest ich na południowym wschodzie, najmniej — na terenach centralnych. Ok. 60% łąk jest użytkowanych kośnie (2–3 lub nawet 4 pokosy w roku), pozostałe — pastwiskowo. Plony siana łąkowego wahają się w granicach 0,6–15 t z ha. Łąki mają bardzo duże znaczenie produkcyjne: dostarczają przez cały rok naturalnej, wartościowej paszy objętościowej dla zwierząt (głównie przeżuwaczy). Koszt produkcji paszy z łąki jest znacznie niższy niż pasz pochodzących z uprawy polowej. Coraz bardziej docenia się znaczenie łąk w przyrodzie i ochronie środowiska (rekreacyjne, krajobrazowe, estetyczne). Łąki są środowiskiem życiowym dla wielu gatunków zwierząt i roślin, w tym także rzadkich i ginących; dostarczają cennych ziół wykorzystywanych w lecznictwie. Pełnią funkcję hydrologiczną (retencjonują wodę oraz łagodzą fale powodziowe), sanitarną i filtracyjną (utylizują i oczyszczają ścieki miejskie i gnojowicę, wychwytują i akumulują znaczne ilości szkodliwych substancji emitowanych przez zakłady przemysłowe, komunikację). Łąki chronią również tereny faliste i górzyste przed erozją, a gleby torfowe i murszowo-torfowe przed degradacją.

Prawdopodobnie pierwsi ludzie dotarli z Azji do Ameryki, korzystając z pomostu lądowego łączącego Syberię z Alaską. Powstał on po obniżeniu się poziomu oceanu w miejscu cieśniny Beringa, na skutek ochłodzenia klimatu. Zatem zmiana klimatu umożliwiła człowiekowi skolonizowanie Ameryki. Nie wiadomo dokładnie, kiedy to nastąpiło, na pewno nie później niż 14 tys. lat temu i prawdopodobnie nie wcześniej niż 40 tys. lat temu.